Moja Jugoslavija

Vijesti / Komentari

VELIKI GLUMAC O JUGOSLAVIJI

Ljuba Tadić: Neću da dozvolim da me nešto truje

Podijeli

MojaJugoslavija.com5.2.2021

Ona nedostaje mnogima, a mi šutimo. Doduše, mi ovdje na portalu više ne, ali mi kao Jugoslaveni generalno još uvijek da. Najviše se može čuti da ljudima nedostaje ona jedna posebna sloboda koju je Jugoslavija pružala, pa se onda odmah dignu nacionalisti i klerofašisti, govoreći kako se oni u vrijeme Jugoslavije nisu mogli slobodno izražavati, preskačući činjenicu da sve što oni žele javno govoriti je drugoga i drugačijega vrijeđati, omalovažavati i ponižavati, pa prema tome, sveti bili dani kad ih se nije moglo nigdje ni čuti.

Od onih razumnih, dobrodušnih, smirenih i pametni, najčešće se može čuti baš nešto slično ovome što je u ovom kratkom YouTube prilogu izjavio naš veliki glumac Ljuba Tadić. Poslušajte kako je govorio taj naš veliki glumac i bacite oko na komentare naših sunarodnjaka ispod videa!

Sa srpskohrvatske Wikipedije o Ljubi Tadiću

Ljubomir Ljuba Tadić (31. 5. 1929. - 28. 10. 2005.) je pozorišni, filmski, televizijski i radio glumac, koji je uživao reputaciju jednog od najvećih imena jugoslovesnkog glumišta. Rođen je u Uroševcu 31. maja, 1929. godine. Pre upisa akademije debitovao je na sceni kragujevačkog pozorišta Joakim Vujić, 1944. godine. Zatim odlazi u Beograd, gde upisuje glumačku akademiju u klasi profesora Joze Laurenčića, 1953. Bio je član Beogradskog dramskog pozorišta, Narodnog pozorišta u Beogradu, Jugoslovesnkog dramskog pozorišta i Ateljea 212, a igrao je u skoro svim pozorištima u bivšoj Jugoslaviji.

Godine 1956. igrao je Vladimira u Čekajući Godoa u prvoj sezoni Ateljea 212, što je ujedno bilo i prvo igranje Godoa u istočnoj Evropi. U Ateljeu 212 našao se i u svojo poslednjoj ulozi, glumeći kralja Lira par meseci pre smrti.

Sa svojom trećom ženom Snežanom Nikšić, osnovao je i vodio pozorište „Magaza“ 1983. godine u Knez Mihailovoj ulici, a sa glumcem Radetom Šerbedžijom pokrenuo je privatni teatar Preduzeće za pozorišne poslove (PPP), 1990. godine.

Njegovoj sahrani prisustvovali su ansambli svih pozorišta, kao i državni zvaničnici. Komemoracija je završena audio-zapisom čuvenog Sokratovog monologa iz drame “Sokratova odbrana i smrt”, koji je simbol glumačkog umeća Ljube Tadića: “No vreme je da krenemo, ja u smrt, a vi dalje kroz život. Ko od nas ide bolje, to niko ne zna.”

Sahranjen je u Aleji velikana na beogradskom Novom groblju.

OSTALI ČLANCI

PROCVAT LINGVISTIČKOG LUDILA

Učimo novu čudnu riječ: Priopćenje

Od kako su se nacionalisti jugoslavenskih zemalja odlučili silovati taj naš jedan i jedini policentrični srpskohrvatski jezik, uporno pokušavajuči od njega jednoga napraviti mnoštvo...

GLAS RAZUMA

Govorimo jedan zajednički jezik

Danas će se jedan prosječan govornik našeg jezika iščuđavati, ako mu kažete da govorite srpskohrvatski, iako i on sam govori taj jedan(!) jezik, koji nam je svima zajednički.